23.4.2018 12:05:41
Efe Amat
Bir zamanlar Efe Amat yaşardı,
Efelikte geçilmezdi önüne.
Gözün ırmakları bazen coşardı,
Ölmüş yâri akla ansız düşünce.
Pantolonu kalın Nikfer bezinden;
Çizmelerii Yeşilova bozundan;
Kurt bile korkardı koca izinden,
Yeller gibi tüfek elde koşunca.
Bir gun fısıldaşır avam kahvede;
Puştlar bir olmuş da dalmış Amat'a.
Can havliyle bir haykırdım; "Tövbe de!"
Sırtüstü düşmedi ki bu yaşınca.
Yamukca şapkası yine başında;
Kurt sürüsü kaçar, o da peşinde,
Geçen böyle gördüm onu düşümde,
Sorarsanız, kâbri dağı aşınca...
20.04.2018
Mehmet Semercio
