Dağılmıştı tutunduğumuz hayatın ipi,
Yaşamımızın hangi istikrarla süreceği mechulken,
Artık insan ilişkilerinde hüküm verelim
Birbirimize...

Hayati değerlere, çizilen dar uzun yolları,
Kusulan asılsız nefretleri konuşalım yüz yüze...

İnsani davalarımız kocaman olmuşken,
Bizler hep yorgunluklarımızla sürüneceğiz...

Neden bu kin?

Neden bu şiddet?

Hadi, içimizdeki zehri kusalım,
Kimseyi küstürmeden,
Geçmişin acı izlerini toprağa gömelim...

Kaybolan zamanda çaresizlikler kat kat büyürken,
Nefesler kırık yüreklerle zaman geçirirken,
Takvimler aylardan dört Nisan gününü gösterirken,
Çırpınan yüreklerin haykırışları,
Yaşanan acının rengini anlatıyordu...

Sevginin gücü, kör zihinlere merhem olurken,
Kırılan dalların,
İçimizde ezilen hücrelerin,
Ağırlıkları üstümüze yapışıyordu...

Yer kabuğunun olağanüstü gücünü,
Nehrin kıyısındaki yalnızlığımla duyumsayarak,
Ağrılarımla taşıyordum...

Bundan sonra istiyorum ki;
İnsanlık adına değerlerin arttığı,
Yüreklerdeki acıların sona erdiği,
İçimizdeki kara bulutların dağıldığı,
Musmutlu günler yüreklere serpilsin...

Şu iyi bilinmelidir ki;
Kitap ile bütünleşmeyen yürekler,
Gelecekte aydınlık günlere kavuşamazlar!
Kitap, en güzel ve en yakın hayat arkadaşıdır..

Mehmet Öksüz / Eflatuni Mısralar
04.04.2018 İSTANBUL 07.44