ey sevgi şehrinin kiracısı
kalp ağrım gözlerimin feri
sana seni anlattım her şiirimde
her bir heceme ektim sevgi tomurcuklarımı
anlayabildin mi
sana seni anlattım adımlarımı atarken hayata
kimi zaman seviyorum dedim
kimi zaman ölüyorum
hissedebildin mi
çünklü eğer hissetmiş olsan yüzümde gülücük olurdu
hüzün değil
gözlerim acıyla bakmazdı hayata
terketmek istemezdim bu şehri sana bırakıp
tenha sokaklarda üşüyüp durmazdı ellerim
eğer anlaya bilseydin
boşuna mafolmazdı bu büyük sevgim
hiç rahat bir yaşantım olmadı benim biliyormusun
hiç istemeden olan güzel bir hayalim
ve sen isteyipte olmayan düşlerimden
herhangi biriydin
alıştım çünkü alıştım olmamasına
alıştım kalbimin sökülü sökülüp atılmasına
sensizliğe alıştım tüm kalbimle
ve şiirlerimdeki hüzne alıştım kalemimle birlikte
sence hangi acı yakar beni bunların ötesinde
ve onca yanlışın içinde
hiç bükme öyle boynunu bu haline bile alıştım
sıradan artık herşey ve acı vermiyor hiç birşey
gidişinede alıştım gelişinede
sevişinede sevmeyşinede
ne garip değilmi
ne garip bu umursamazlığım
galiba ben senden bu kez gerçekten ayrıldım
bu sefer gittiğin an bittin
ve bu sefer bütün varlığınla
bütün hücrelerinle umurumda değilsin
bu şiiri beynim yazıyor kalbim değil
alıştım sensizliğe
varlığın huzur vermiyor ki bu geliş niye
hani hayallerim vardı hatırlarsın
hani senle kurulmuş bir gelecek
hani sevginin üstüne kurulmuş şekerden bir ev
yağmurların olmadığı
güneşin ilkbaharı sunduğu çiçek çiçek bir bahçe
kötülüğün girmediği bir kapı
herkese yetecek bir sevgi çiçeği
hatırladınmı
bir anda kıyameti koparıp
erittiğin evi
yokettiğin bahçemi
kirlettiğin hayallerimi
hadi git istemiyorum senle olan hiç bir şeyi
dilediğin büyün çiçekli yollar senin olsun
aşk olsun be aşk olsun sana aşk olsun