tekrar tekrar başa alınan bir sinema filmi gibi
kaç kez izledim bir bilsen, baş rolü bize verilmiş
o veda sahnesini
dün gibi hatırlıyorum
buluşmaya giden iki sevgili değil
öldürme emri almış iki kiralık katildik sanki

fırtına bulutuydu çatık kaşlarımız
hedefine tutsak bir yay gibi gerilmiştik
pire için yorgan yakmaya bahane arıyorduk
cebimizde hazırdı veda cümleleri
yedek jarjör gibi…

sen, bir çöl meleği gibi siyah sürme çekmiştin gözlerine
ölüm kusmaya yeminli iki namlu ağzıydı bakışların
kutusundan yeni çıkmış bir Smith Wesson kadar asil ve mağrur
bir o kadar soğuk ve ölümcüldün

cinnet geçirmiş tırnaklarında kan kırmızı oje…
rüzgarda uçuşurken depresyon topuzu saçların
fazlası ile şık ve zariftin
bir katile göre…

bense, aptal aşık
silahsızdım
hafifletici sebebler arıyordum, senaryodaki bu kanlı veda sahnesine
biraz tebessüm
belki küçük bir gülüşle
yeniden başlamayı umuyordum

adını, soyadımın soluna getirmeyi
Acem illerinden gümüş halhal getirip ayak bileklerine takmayı
Nil’in sularında harç karıp
içinin çölüne Tac Mahal’ı inşa etmeyi umuyordum

ki ben…
içinde sen olan en kötü rüyayı bile
hayra yoruyordum

dedim ya…
o veda sahnesinin başrol oyuncuları bizdik
küçücük bir gülüş yetecekti yeniden başlamaya

ama…

yönetmenimiz, bağırdı hiddetle
“lan oğlumm… a y r ı l ı y o r s u n u z
gülünürmü bu sahnede”