sen gittin, ben şiir(leş)tim

[ italik ]"sen bu satırları okurken ben çok uzakta olacağım”[ /italik ] klişesine inat
sana bu şiiri, sana çok yakın bir yerden
aynı şehrin kanserli havasını solurken yazdım


cızırtılı bir radyoda “[ italik ]ah İstanbul İstanbul olalı hiç görmedi böyle keder[ /italik ]” diyordu Sezen Aksu


İstanbulu bilmemde Ankara bende görmüştü böyle bir kederi
efkarım, yağmalarkan beni baştan aşağı
arsız bir kaldırım çiçeği gibi
kendiliğinden çözülüyordu imgelerin düğmeleri


fersah fersah uzak olsakta birbirimize,
öyle doluydumki seninle
her imgede buz dağına çarpan Titanik gibi gömülüyordum senin sularına
kör bıçaklar gibi sana bilenirken,
dikiş tutmaz yara gibi kanıyordum
sana bu şiiri, yokluğun aç kurtlar gibi ulurken yazdım


nal seslerinin korkutan gürültüsü ile içimden deli taylar geçiyordu
ırmaklarım taşıyordu yatağından
tusunami vurmuş gibi çalkalanıyordu ruhum
delleniyordum…


kasırga olup camı çerçeveyi indirmek istiyordum
sonra birden durulup…
ateş çemberinde bir akrep gibi
zehrimi kendime banıyordum


içimin çekmecelerinden çıkartırken o sararmış kağıtları
zehirli atıklar gibi yanaklarımdan süzülüyordu yokluğun
ağlıyordum…


tuz buz olmuş hayaller kanırtıyordu çivit mavi gözlerimi
bir dua gibi fısıldıyordum adını
el yazınla bezenmiş kağıtları öpüp kokluyordum
sana bu şiiri, o gözyaşı lekeli mektuplarını okurken yazdım.


senin cehennemine kavuşurum umuduyla…

uçmayı deneyen yavru albatroslar gibi bıraktım kendimi boşluğa
sana bu şiiri, balinalar karaya vururken yazdım.