[ italik ][ikiyanayasla]

aydınlığa titreyen bulutlar da küser
durur hep
giden güneşin güleç yüzüne
ne küsmeler
ne kırılmalar
yörüngeyi değiştirmez hüzüne..


rüzgârlar da şairler gibi hep

kara bulutları bi araya toplayıp
yıldırımlar hengamesini yakıp
bıçak gibi karanlığa çakıp
korkuya gürledikten sonra


on parmağın marifetle koşturacak
yamadıkça bohçasını kehkeşan
kekremsi hüzünlü şiir dolduracak
eski libas sahibini yadırgayacak



siyah bir kısrağın üstündeydi azrail
terkisi ölü aşklarla dolu
hasat mevsimindeydi
ve tırpanlandı umudun yolu


hayatı anımsaması
korkuyu kanıksaması
safkan bir deli tayın koşması gibi
zamanın dolu dizgin sürüden hızlı akması


safları sıklaştırmanın vakti yoktu
bu ekim çayırında
tek başına saf durmuştu
insan oğlu şeytana uymuştu


ve koca bebek aşk’a susmuştu


inandı hem çok
ağacı ve toprağı seven çocuk
bakakaldı mavi yeşil sarı yıldıza
taşralı yüreği ile o şehirli kıza


kimin gözleri düşmez ki çocukluğuna..
hem saklambaç değil ki olsun sobe
oynadığın körebe
bağladım gözlerimi gönlüne ebe

çürüdü gönül çerağım şimdi bana elma deme..