Yerleştik ufukların firuze mavisine
Kan dökülmeden evvel merhamet vadisine

Dokunurken düşlerim ruhumun gergefinde
Yolum bir türlü bitmez menzil arifesinde

Ruhunu matem sardı ipek yüzlü kızların
Bu Cihan’dan gam düştü payına yağızların

Sıyırıp bir kenara ahımı üryan tenden
Başlamak istiyorum ben her şeye yeniden

Kopardık toprağını saksı sanan çiçeğin
Kaldı mı vicdanından ses gelmeyen, söyleyin

Şu kirlenen Dünya’yı ellerimle yıkasam
Zalimin namlusuna parmağımı tıkasam

Ahvalimle, dalarım derdin puslu sisine
Dalarım cellâdımın kan susayan hissine

Kırılsın darağacı, kopsun yağlı urganlar
İnsanın elleriyle can vermesin insanlar

Ardı sıra, vurulur yan bahçemde bebekler
Kâinatla yas tutar koza ‘da kelebekler

İnce belli karınca su taşır İbrahim’e
Her gün bir günah düşer izbelerde rahime

Gördüğüm kâbus mudur hayalin örtüsü mü?
Söyleyin hak aşkına; utancın öyküsü mü?

Yusufsuz kuyularda sular indi derine
Kovandan balı alıp zehir koyduk yerine

Bir çocuğun ağıtı böler uykularımı
Kıyas eder gözünden, nadan korkularımı

Hicabın perdesini yırtar sübyanın ahı
İstemez yarasalar aydınlık bir sabahı

İnsanlık burçlarına zulm sancağı dikilir
Vahşetin haddesinden gamsız bile irkilir

Vicdan lâl olmuş susar, kör ve sağır merhamet
Nazende sahralara uğramaz oldu rahmet

Tüneyen dallarında, kan ağlayan baykuşlar
Ya Rab, ölüyor şimdi hayat verdiğin kuşlar

Durulmayan sularda yıkadım düşlerimi
Ağlayan bir çocuğa verdim gülüşlerimi

Tutuşurum, yanarım ruhumda (bir)kıvılcım
Yandıkça bu ateşte daha gür çıktı hıncım

Harlanırım ah ile körüksüz ocaklarda
Göç ederken sabiler, kefensiz, kucaklarda

Ya rab sükûn dileriz o affeden şanından
Vurulmasın masumlar husumet nişanından

İnsanlık sanatını hiç icra edemedik
Yaradan’ın lütfunu biz asla bilemedik.

Bilirim bir âmâyım gözümle gördüğümde
Rahmet ki tan ağartır (şu) kir tutmuş göğümde

Ağarsın artık yeter mazluma atsın şafak
Batan güneşe inat perdesin açsın afak.

Nisan 2014 - Şubat 2018

Hasan SAĞCAN - Yüksel Erentürk YILMAZ