Varlıklar ülkesine gelip,
Ne kadar yokluk çekenler var.
Çalışıp ilk zamanlar;
İşsiz kalmıştım sonra,
Türk işveren,
Çıkarıverdi beni işten.
Neden mi:
Hamile olunca,
Ağır onlar için sigorta!
Neyse aç ,tok geçirdim
Zamanları,
Bebek oldu yedi aylık.
İş arıyorum ben...
Geldi birgün arkadaşın biri:
Sana iş buldum.
Çok sevinmiştim...Sevinmiştim ama,
Ağırdı iş şartları...
Gecenin üçünde bir servis
Aldı beni,karanlığın sokaklarında,
Bir meçhule gidiyorum,
Dilimde tüm dualar:
Allah ım serviste herkes yabancı;
Evdeki demedi bana:
Nereye gidiyorsun, ne yapacaksın.
O zaman bende ki cesaret
Öyle büyüktü ki;
Korkutmuyordu bazen beni
O kadar çok sevdiğimden okumayı,
Her şey bir macera gibi geliyordu.
Yollara düştük neyse
Çalıştım o gün ,hiç bilmediğim bir yerde...
Yerleri sil, lavaboları temizle,
Beni çok üzmüştü
Çalışıyordum,ağlayarak.
(Babacığım görsen halimi,)
(Uykudan uyandırmaya kıyamadığın)
(Kızın ne halde!)
Döndüm eve sabahın dokuzu...
Kapıyı açarken
Öyle hızlı çarpıyor kalbim.
Ne yapıyor bebek?
O kadar çocukmuşum ki;
Şimdi kızıyorum kendime,
Nasıl yalnız kaldı
O tam üç gün.
Girdim eve uyuyor
Bir rahat nefes aldım.
Uyudum ben de biraz.
Sonra kalkıp,kahvaltı
Bebekle beraber.
Allah 'ım ertesi gün yine,
Yollardayım ben.
O gün de döndüm yine
Kalp çarpıntıları ile eve.
Neyse kazasız belasız atlatmıştım
Bu iki günü.
Yollardayım,yine üçüncü gün
İşte asıl bu günde,
Atlattım büyük kazayı
Allah ın yardımı ile.
Uyku yok ya geceleri;
Sersem bir halde
Gece çalışmak çok zor.
Koca bir salon ve,
Çalışacağım odaya doğru
Yürüyorum uykulu ve yorgun,
O,hiç dilimden düşmeyen
Okuduğum duam sayesinde
Kurtarmıştı Rabbim.
Yerler masmavi ve parlak
Yürüyorum,
Birden omuzum da bir el durdurdu,beni.
Baktım o anda ,bir koca havuz
Ayaklarımın dibinde
Uyandım,
Kendime geldim.
Allahım bir adım daha
Havuzun içinde bulurdum kendimi.
Beni durduran kimdi;
Dönüp baktığımda
Hiç kimse yok arkada.
Zaten salonda in cin yok...
Bu duanın büyüklüğünü anladım.
(Ayetel kürsi)
Çok okuyordum,yolda ,evde,
Her yerde...
Döndüm eve sabahın dokuzu.
Yine bebeği, babası:
Mamasını verip,sabahın,
Çıkmıştı o da altısında.
Ve ben o gün karar verdim:
İşi sona erdirdim.
Gitmeyecektim bir daha ,bu işe.
Atlattım ama üç günü,
Bu heyecan ,bu kalp çarpıntıları ile
Dayanılır mı daha ne kadar.
Üstelik,almadım da paramı...
Ve o gün bir rahat
Kahvaltı yaptım bebek le
Ama hala beni,
Ağlatıyor bu hatıralar.

Günay KOÇAK K.