Kimi yığın dertlerle,çıka gelmiş Dünya'ya
Çaresiz bel bağlamış,yanlızlığa,hülyaya.
***
Düşmezmiş hiç ardından,feleğinin sillesi
Feryad-ı figan olmuş,acıların bestesi.
***
Kimi hep kalleş görmüş,dünyasında,düşünde.
Baykuşlar yuva yapmış, yuvasının üstünde.
***
Teselliyi ararken, boşalan kadehlerde
Göz yaşları sel olmuş,o ayaz gecelerde.
***
Yaşamının her anı, hep acı hatıralar.
Açılmadan atılmış,solmuş silik sayfalar....!
***
Onlar ki bu Dünya’da,hiç hatırlanmayanlar
Ah o garip biçare, o talihsiz insanlar.
***
Salaş bir meyhane de, biri var ki aç bilaç .
Kuruyan dallar gibi,eğilmiş ele muhtaç.
***
Yer etmiş hep kendine, o dumanlı köşeyi.
Dileniyor çaresiz, birkaç kadeh içkiyi.
***
Küf kokan sokakları,mesken tutmuş kendine,
Ne evi var ne barkı,üstü başı pecmurde.
***
Bir lokmacık ekmeğe, iç çekerek bakanlar ..
Ölüm kurtuluş diyen, ah o garip insanlar




Mahmut Mücahit Özdemir
24.04.2014 / Berlin