Kimi derdiyle gelmiş,şu yalan dünyaya.
Kimiyse bel bağlamış,yanlızlığa,hülyaya.
Düşmezmiş hiç ardından,feleğinin sillesi.
Feryad-ı figan olmuş,acıların bestesi.
***

Kimi hep kalleş görmüş,dünyasında,düşünde.
Baykuşlar yuva yapmış, yuvasının üstünde.
Kimi derman ararken, boşalan şişelerde.
Göz yaşları donarmış,o ayaz gecelerde.
***

Yaşamının her anı, hep acı hatıralar.
Açılmadan atılmış,solmuş silik sayfalar....!
Onlar ki yeşermeden,dalsız kalan yapraklar.
Ah o garip o çaresiz, o zavallı insanlar.
***

Salaş bir meyhane de, biri var ki aç bilaç .
Yer etmiş te kendine, o hep aynı köşeyi.
Kuruyan dallar gibi,eğilmiş ele muhtaç.
Dileniyor çaresiz, bir yudumcuk içkiyi.
***

Küf kokan sokakları,mesken tutmuş kendine,
Bir lokmacık ekmeğe, iç çekerek bakarlar ..
Ne ev var ne de bark,üst başları pecmurde.
Ölümü kurtuluş gören, ah o garip insanlar


Mahmut Mücahit Özdemir
24.04.2017 / Berlin