Kimi insan,çileyle gelirmiş, şu yalan dünyaya,
Kimiyse,bel bağlarmış,yanlızlığa,hülyaya.
Kiminin düşmezmiş ardından, feleğin sillesi.
İniltiler,hıçkırıklar olurmuş,acıların bestesi.
***

Kimi hep kalleş görmüş,dünyasında,düşünde.
Baykuşlar yuva yapmış, yuvasının üstünde.
Kimi, teselliyi aramış, kadehlerde,şişelerde.
Kimiyse,sessizce ağlamış,o ıssız köşelerde,
***

Hep mutsuzluk, hep acıyla dolu hatıralar,
Ve hep gözyaşıyla yıkanmış,solmuş sayfalar....!
Baharında yeşermeden kuruyan yapraklar,
Kadersizler,talihsizler,o garip, zavallı insanlar.
***

Biri varki; sokakları mesken tutmuş kendine,
Ne ev var, nede bark,.üstü başı pecmurde.
Onlar ki:bir lokma ekmeğe hasret kalanlar...
Ölümü kurtuluş gören, o zavallı garip insanlar
***

Diğeri; o puslu meyhanede, susuz,hemde aç,
Kuru dallar gibi,iki büklüm de olsa, çaresiz muhtaç,
Sinmiş,yer etmiş kendine, ıssız bir köşeyi.
Titreyen elleriyle bekliyor garip,o bir yudum içkiyi..!






Mahmut Mücahit Özdemir
24.04.2014 / Berlin