Yaprakların sesi karışırken ezan sesine
Öylece kala kaldı avuçlarımda duâlar
Yollarımı kesmekte rüzgarın son busesi
Artık yoruldun diyor hiç durmayan selalar
Kim kalacak kim yatacaktı açılmış son mezarda

Sonbahar yaprakları yağıyordu üstümüze
Kesik atıyordu dallara en keskin bıçaklar
Alev rengi parmaklarım koparıyordu umutları
Kor ateş sıcaklığından daha sıcaktı ayaklar
Sade kuru dal kalmıştı suskundu tüm saçaklar
Ben mi ? bir divane cami minaresinden haykıran
Ulubatlı Hasan yüregi ile göklere bayrak asan...

Toprağın altı da üstü de bir degildi elbet
Cennet de cehennem de sanma iki elma yarısı.
Çalı çırpıdan ottan mıydı o sessiz mabetlerimiz
Ateş bir o kadar yakın rüzgar bir o kadar uzak mıydı
İrkildi ellerimiz yer gök kesişirken gördüğüm son çukurda

Yazan;Selma Çanakçıoğlu 19 Kasım 2017