Uzaklara sesim duyulmaz olurken
Yanıbaşımdan gitmezdi yalnızlığım
Dört duvardan izlerken pusardı
Cevap bile vermezken
Sadece susardı benimle
Sanki deva olurmuş gibi


Tüm kasvetiyle kaplarken gecenin gamı
Buğulu camımda dururdu öylece
Ellerim varmazdı silmeye
Yüreğimde iççekişen soluğum olduğu için
Sadıktı biliyordum, gitmeyecekti nefes aldıkça
Son anıma kadar yanımdan


Yorganım olurdu çoğu zaman üşütmezdi
Sımsıkı sarıyorken
Tesellim olduğunu biliyordu
Hummalı gecelerime dosttu
Konuşmasa da hissettiriyordu
Dilimde hem suskunluk, hem çığlığımdı yalnızlığım


Vazgeçemezdim ondan çocukluğumdu
Kuytu köşelerde hep yanımdayken
Cesaretimdi belki de, doğru bildiğim
Tutunduğum dal yapmıştım kendime
Kırılmasından korktuğum
Vuslatımla gelen mihmanımdı yalnızlığım


Çırpınırken yüreğim kuşlar gibi
Kafesimin başındaydı
Tutmasa da ellerimi
Avuturdu iki damla yaş olup
Çünkü ondan başka kimse anlayamazdı
Süzülürdü yanağımdan yalnızlığım


Manalı şarkılar dinlerdik onunla
Hayaller kurdururdu gözlerime
Şiirlerime ilham olmayı da severdi
Sitemlerimi yüklendikçe rahatlardım
Okuyan diller anlardı da hep susardı
En değerli parçamdı, kadim yalnızlığım


Nesrin Önem
Tekirdağ