Adı Rahmetullah,
Bir Afgan.
Keçi çobanı,
Çocuksu biri,
Mahçup, utangaç, çekingen!

Hiç yaşamamış sanki,
Ne çocukluğunu, ne gençliğini.
İzin vermemiş ona hayat.
Onun için yaşamak,
Sadece nefes almak olmuş.

Sırtı hiç görmemiş garibimin,
Etiketi yeni koparılmış bir libas.
Hep eski giyinmiş,
Ondan bundan.
Bir beden;
Ya büyük, ya küçük,
Kırışık, buruşuk şeyler...
Şikayet etmemiş ama,
Düşürmemiş dilinden,
Yaradanına şükür ifadelerini.

Bir umut diye gelmiş bu diyara,
Asgari ücret karşılığı,
Durmuş yörüğün birine.
Keçi gütmüş,
O gündür bu gündür.

Sigorta yok, güvence yok!
Her hasta olduğunda,
Vermiş ağası bilinmedik bir hap!
“Yut bunu iyi gelir” demiş.

Küçük çadırında,
Her ateş bastığında,
Karabasanlar çökmüş başına.
Depreşmiş sıla özlemi,
İnlemiş sabahlara kadar
“Anam... anam” diye.
“Kimim kimsem yok,
Garibim ben” demiş.

Eline geçen üç beş kuruşu,
Postalamış Afganistan’a
Babaya, anaya, kardaşa...
Sonra talim etmiş,
Kuru ekmek ve soğana.
Sabah, öğle, akşam...

Bu gidişle,
Değişmeyecek hayatında bir şey,
Yokluk ve yoksulluk,
Bekarlık ve yalnızlık,
Hele de kimsesizlik...
Yaşam tarzı bu onun için.
Böyle gelmiş, böyle gider...

Ömer Adar-2017
[ italik ]