içindeyim gözlerinin yıldız
yalnızlığında
ışığına kelepçeli salıncaklarda sallıyorum
çocukları
karıncaların ayağına bağlanan seni
ağaç gibi kendime çekip
sararan benzinde yorgunluğuna
güller açanım
sessiz sedasız
duvarları döverim
saçlarını yolarım şehrin
yalnız bırakmazsın beni
gökler değişir
lahzada.







içindeyim gözlerinin
Elmaları onarıyorum
yüreğinin acısına kuşları bırakıp
gözyaşının ucundan akıyorum
aynalarda kaç uykusuz gece
aldırma
yağmur yağmur yağanım
tenine.
insanlar geçer sokaklardan
omuzlarında maskeleri
merhametinin nefesini daraltırken
seni bana öldürmüşler







kızmıyorum bu kızgın topraklara
bir gece seni boşalttılar bulut gözlerime
pırıl pırıl bağırdım gökyüzüne
rüzgarla konuştum hep
kalbine diri bıraktığı için beni
ıvırı zıvırı yollarda düşürdüm
parmak uçlarımda yürüyüp
şu ağacı sarıldım
kimse anlamadı sen
olduğunu.






ne büyük nimet şükretmek türküsü
gülüşünün kanatlarından açılırken zaman
kaldırımlara dua ısmarladım
sözün özü elbise giydim
en çok o yakıştı bana

sahi biz neredeyiz sevgilim

hasret çığlıkları yıldırım yıldırım düşerken göğsümüze.