Yosun tutmuş sahipsiz virane limanım
Küflenmiş yorgun bitkin bedenim
Bir görseniz eser yok gençliğimden
Yıpranmış her bir yanım

Misafir etim bin yıldan beri
Uğurladım nice yorgun argın gemileri
Kimi taşıyordu yakut elmas inci mercan
Kimi de kırık dökük bir metelik etmeyen yelkenleri
Ama hepsi gitti bir daha dönmediler
Beni öfkeli çılgın deli dalgalarla baş başa bıraktılar
Bu kadar mı limanlara vefasız çıkar gemiler

Yaşadım sonra kimi fırtınalı kimi sakin mevsimler
Bir baktım ki gelip geçmiş uzun ömür
Ne de kısaymış hayat
Sürdü göz açıp kapayıncaya kadar


Artık ömrümün bir ayağı dışarıda biri çukurda
Gözlerime yavaş yavaş iniyor karanlık perde
Yıllara meydan okuyan bedenim yıkılmak üzere

Şimdi vahşi kuru kalabalıklardan kaçan sevimli balıklar
Mesken eylemiş bağrımda yaşar
Ne de huzurlu mutlu bir yaşam sürüyorlar
Beni yalnızlığın pençesinden kurtarıyorlar

İrfan GÖRGÜN