Gönül dağımda hüzün kör ümitler sularken,
Bir hayale kapıldı aç ruhum pupa yelken.

Kısır topraklar kaldı ateşli zeminlerden,
Ağaçlar da ışkınsız o mağlup yeminlerden!

İçim savaş meydanı, ömrüm meydan savaşı,
Sarhoş kalabalıklar, meçhullerin yoldaşı...

Mağara duvarında gölge oyunu mu bu?
Semazen gezegenler, halka oyunu mu bu?

Şiltem kargıdan hasır, ayağım kara nasır,
Bilmem ki kaç asırdır benimle geldi bu sır?

Ruhum kınından çıktı, bedenim yalın kılınç,
Giyindiğim sabırdan taştı ebedi bir hınç!

Yaşamın yapbozunu tamamlayan kimse kim
Kabul edemem bunu baştan alınsın çekim!

Meçhuller sokağında ben bilinen gezginim,
Biri durdursun beni bu hayalden bezginim!

Deme bana üzgünüm, hiç deneme, kızgınım!
Kimde benim dizginim, Aç kurt kadar azgınım!

Kölelerin tezgahında satılan köle midir,
“Boş ver, düzen kurulu... gidişat böyle” midir?

Kan yandı, hakan yandı, yüce vatan da yandı,
İnsanlar... Ruh katline canlar nasıl dayandı?

Avucumda alevden bir şiir taşıyorum,
Alevin avucunda bir şiir yaşıyorum.

Ruhumu kaşımayın, dostlar kin taşımayın,
Sevgisiz yaşamayın; kinin her taşı mayın!

Dünya kıvılcıma yel, yaşamak kor tütsüsü,
Döküldü gül yüzlerden küllerin kirli süsü...

Ruhum gökler alevi, bedenim zeminde kor,
Çatırtılarla çöktü içimden sahte dekor!

Ateşböceği bile yarıp geçer geceyi,
Güneşi tatmamışlar çözemez bilmeceyi.

Gece ayla görkemli, alevler nârı düşler,
Dumansız ateşlere toprağın kalbi düşer.

Gecelerin koynunda örtülü tüm ayıplar,
Kim bilir dönecek mi tekrar büyük kayıplar?...

Osman Arslan, Ilgaz, 9.10.2010