hayat,
hiç bu kadar kül rengi görünmemişti gözüme.


çocukluğum da en açık maviydi
çember çevirirken sakin sokaklarda
kısa eteklerim uçuşurdu martılarla
minicik ellerim yere düşmekten toprak kokardı
mutluluk yudum yudum iliklerime işlerdi gök mavi altında.



kan kırmızıyı yirmi yaşlarımda tatdım
acının en koyu karanlığı eşliğinde
o yüzdendir kırmızıyla siyaha böylesine vurgunluğum
ve böylesine kırılganlığım.



rengarenk yaşadım hayatı
her insan gibi sevdim sarardım
üzüldüm karardım
turuncu yalnızlıklarım oldu güneş batarken
hain insanların tuzaklarından sıyrıldım kahvenin koyusunda
sarı sarı düşlerim oldu bir zaman
sonbaharın yapraklarında
yeşil gülüşlerim içimi sızlattı bir zaman
umutsuzluk beyazdı gözlerimde
belki de çok saftı
çok içtendi kimbilir.



ama kül rengiyle tanışalı
bunalımın adı küldü.



Ayvazım DENZ