Şanım dillere destan her millet tanır beni
En kadim kaynaklarda apaçık yazan benim
Bilen bilir bilmeyen efsane sanır beni
Zalime Sela iken, mazluma ezan benim

Türk-İslam şiarının mayasıyla yoğruldum
Bazen düştü sandılar İmanımla doğruldum
Malazgirtte Alpaslan, Söğütte Ertuğrul'dum
Çağ kapatıp çağ açan, tarihi yazan benim

Bir işgal ateşinde kucaklarken kor beni
Benim ile yanmadan çözebilmek zor beni
Çanakkale'den yahut Sakarya'dan sor beni
Yurduma göz dikenin kabrini kazan benim

Nesimice giyinip hırka-i melameti
Yunusum'dan feyz aldım aşk denen alameti
Bektaşiden öğrenip sabrı ve selameti
İstikbale umutlar eken hüsn-i zan benim

Nice göze hükmedip dev gösterdim cüceyi
Nice sefil sayemde alçak kıldı yüceyi
Ben yazdırdım koşmayı, ben var ettim heceyi
Türkü kokan her şiir, şair ben Ozan benim

Kah çoban kavalının yorulmuş ezgisiyim
Kah Türkmen kiliminin efkarlı çizgisiyim
Bu yetim coğrafyanın kurtuluş yazgısıyım
İblisin planını her vakit bozan benim

Ben ağlarım bin parça dökülür her surattan
Ben gülerim garipler pay döşürür murattan
Mazlumlar geçsin diye zulüm denen sırattan
Dünyanın vicdanına kurulan mizan benim

Bende açar her çiçek, nehirler bende doğar
Fecri sadık benimle zulmet geceyi boğar
Benim için ışır şems yağmurlar bana yağar
Bahar benim, yaz benim en güzel hazan benim

Destanlar beni yazar beni söyler türküler
Beni anlatır mertlik benden korkar ürküler
Yangınlara gözünü yumarken öbürküler
Her ateşe yürüyen o yiğit suzan benim

Nerde bir ölüm olsa kahrı bana dokunur
Her Selanın ardından benim adım okunur
Oysa ayağa kalksam ölüm benden sakınır
Seller gibi kükreyen çılgın feyezan benim

Sayın ki İsmail'im kurban diye sunulan
Sayın ki bir Yusuf'um kör kuyuya konulan
Ben ki Anadolu'yum vatan diye anılan
İyiye yakın iken kötüye fizan benim
Ey Ademoğlu Adem senin en büyük nizan benim

Mutlu Aydurmuş