Şimdi
Yalnızlığımın en soğuk hali
İşlek caddelerde yağmurun kokusu
Boş bir duvar kağıdına yazıyorum
Islak bir cam parçası düşüyor göğsüme.
Acıyı hangi elimle çizsem
Bağrıma kurşini renkte cümleler birikiyor
Yağmurun sesi
Kuş sesleri
Rüzgar dokunsa bedenime şiir kokuyor
Islaklığı ondan kirpiklerimin

Sabaha kaç saat var
Yada yokluğumun hangi demindeyim
Bilirsin
Susmak için geceyi bekler bazı kadınlar
Sabaha herşey değişir
Aynadaki yüzler
Hatta güzelleşir
Unutursun
Karanlığı
Arka bahçesinde sardunya kokulu evin

Şimdi yutkunamıyorum bile
Kabuk tutmayan yaralarım
Sonra ilk bakışta unutulan acılarım
Pencere pervazından sarkan yalnızlığım
Hatta ben eskiden de böydim
İncinirdim
Affederdim sonra
Ama sonra öğrendim yaş olgunlaşınca
Saç ağarınca zaten anlıyor insan
Her şeyin yalan
Ve her şeyin aslında bir hiç olduğunu.

Neyse, öyle sustum demekle olmuyor.
İç sesime yenildim yine.
Birde kalbime...

Özge Özgen