17.8.2017 04:11:39
gece kırgın.
gözlerin ip iri dikildiği
kara geceden kaçan akrep-yelkovan yalnız
tez gel
tez gel ki
beyni sancılayan,
üstüne yıldızlı gök değmeyen,
sazende köleler yalnız.
ağrıyan yerlerine korkuyla bakanların bildiği bir yalnızlık bu
topraktan gelen
toprağa ayağını basamıyor
korkuyor.
ufalanıyor toprak
ayağını uzatıp topuğu yere değdiğinde.
gece menekşelerinin baygın buğusunda
tortop olup ayaklarımı bağrıma batırıyorum
ve
ay kırıkları düşüyor topraktaki böceklerin üstüne
böceklerin ve gündüzü göreceklerin üstüne.
kibirli ve hain bir sesle inliyorum geceye
tez gel
tez gel ki
bitsin,
biteyim,
gün ışımadan
İsrafil sura üflemeden.
