Kendinden Umudu kesmiş

Yıkılmaya yüz tutmuş

Ahşap virane bir evin

Yarısı olmayan pencere camından

Kırık dökük duygularla bakıyorum

Görüyor olmak her şeyi dert etmek

İstemiyorum artık..

Yordu beni yoruldum sanki..

Öylesine bakmak bakıyor olmak

Geliyor içimden..

Kayıtsızca pencere camına seni kim kırdı

Diyecek kadar yaşama bağlı kalmak

Sonra o camı kıran Afacanı düşünüp

İçinde kopan fırtınayı hissetmekte

Tahrip etme duygusunun nasıl yerleştiğini

Düşünmekte güzelmiş diye iç geçiriyorum

Afacanın duygularında yolculuğa çıkmakta

Fırtınaya yakalanmakta güzelmiş

Çakmak çakmak bakışlarda

Bir çift gözün çıkardığı yangına tanık olmakta

Yangının gözyaşlarında nasıl söndüğüne

Renksiz bakışların ardında

Körelmiş bir bıçağı andıran törpülenmişliğe

Örselenmiş canı yanmışlığa

Şahit olmakta güzelmiş..

Etrafta ne kadar çok kırık cam var

Diye düşünmekte

Tüm cam kırıklarını

Afacana yüklemenin haksızlık olacağını

Savunuyor olmakta

Afacanı gidip bulmakta onunla göz hizasında

İleti kurmakta onu dinlemekte güzelmiş

En önemlisi şunu

Etraftaki cam kırıklarının

Niye bu kadar çok olduğu öyküsünü

Biliyor olmakta

Afacanı artık tanıyor olmakta çok güzelmiş..

Necip KAHRAMAN