Kendinden Umudu kesmiş
Yıkılmaya yüz tutmuş
Ahşap virane bir evin
Yarısı olmayan pencere camından
Kırık dökük duygularla bakıyorum
Görüyor olmak her şeyi dert etmek
İstemiyorum artık..
Yordu beni yoruldum sanki..
Öylesine bakmak bakıyor olmak
Geliyor içimden..
Kayıtsızca pencere camına seni kim kırdı
Diyecek kadar yaşama bağlı kalmak
Sonra o camı kıran Afacanı düşünüp
İçinde kopan fırtınayı hissetmekte
Tahrip etme duygusunun nasıl yerleştiğini
Düşünmekte güzelmiş diye iç geçiriyorum
Afacanın duygularında yolculuğa çıkmakta
Fırtınaya yakalanmakta güzelmiş
Çakmak çakmak bakışlarda
Bir çift gözün çıkardığı yangına tanık olmakta
Yangının gözyaşlarında nasıl söndüğüne
Renksiz bakışların ardında
Körelmiş bir bıçağı andıran törpülenmişliğe
Örselenmiş canı yanmışlığa
Şahit olmakta güzelmiş..
Etrafta ne kadar çok kırık cam var
Diye düşünmekte
Tüm cam kırıklarını
Afacana yüklemenin haksızlık olacağını
Savunuyor olmakta
Afacanı gidip bulmakta onunla göz hizasında
İleti kurmakta onu dinlemekte güzelmiş
En önemlisi şunu
Etraftaki cam kırıklarının
Niye bu kadar çok olduğu öyküsünü
Biliyor olmakta
Afacanı artık tanıyor olmakta çok güzelmiş..

Necip KAHRAMAN