Sesimdesin ağlayan gecelerde
karalıyor şair gözlerini geceye
görünmüyor kalem darbelerinin izi
gözlerine dokunan hüzünler gibi
geceye bir ceset bırakıyorum
şairin sesinden çıkmış iniltileri
pervasızca ağlayan bir kız çocuğunu
ve uçuruma düşmüş bir gün doğumunu
bırakıyorum,saçlarından çıkan ışık hacmini göğe
gövdeme sinen aydınlığı yüreğime
ve karanlığıda mutsuzluğun tanımı olan geçmişime serpiştiriyorum,
durmaksızın ağlayan küçük kıza koşuyorum
geriye tepiliyorum yol boyu,ağzımda süreğen iniltiler
hüsranımı canımdan çok seven menekşeler
canımı acıtan kış bakışlı
yara yapılıyorum işte,yaralardayım
göğsüme sinen korkak harflerden bir gram yazamıyorum
düze çıkmak gün yüzünde,yalana meyhane oluyorum
delik deşik edilmiş yaralarından içeri girmeyi
evet en çok seni de değil istemelerim,bırakıyorum
kanamalara ağıtlar yakarak yalan söylüyorum
ben sensizliği en çok seviyorum.
ve zahir cümleler çizerek ömrün karanlık yanına
sevdadan gözüküyorum mesela sevdadan,oradayım
gözlerinde,başladığımız yerde,
göğsünde ki iniltilerde ,yarama pansuman edilmiş zehrinde
en çok evet buradasın çok fazlasın,
sol tarafımı geçelim sağ yanıma bile kavuşmaktasın
koluma giren bir yakamoz akşamı
geceyi maviye boyadığımız kırgın gök
ve bir de kanlarımdan doğan sevdam
buradasın yaramda,mazide sökük bir gömleğin renginde
mavideyiz ikimizde,
o hakir gördüğün varya işte o mavide!