Anlatması imkânsız, ne efsunkâr bir andı,
O anda bütün dünyam mehtapla aydınlandı.
Yağmuruna kavuşan çorak toprak misali,
Hasretinden kavrulan yüreğim suya kandı.

O nasıl bir coşkuydu, o nasıl bir gülüştü,
Bahar cemresi gibi, geldi gönlüme düştü.
Görünce, güller açan emsalsiz gül yüzünü,
Bir anda tüm efkârım mutluluğa dönüştü.

Aklımı baştan alıp, kendine meftun kılan,
Kumral sarı saçlarla, sinemi yakan canan,
Kahverengi gözlerle bana baktığı o an,
Bir mucize olsa da keşke donsaydı zaman.

O zaman doya doya yaşarken her anını,
Kale bile almadan yasaklar fermanını,
Sonsuza dek kaybetmek endişesi olmadan,
Korkusuzca sarardım gönlümün sultanını.

Yaslayıp omzuma, koyduğunda başını
Hissederdim kalbimde nabzının atışını.
Ab-ı hayattır diye, onun her bir damlası,
İçerdim yudum yudum hülyalı bakışını.