KÖPEĞİM RUHSAR,

Mini minnacık bir enikti henüz,
Çocuklar getirmişti,
Sevimli mi sevimli bir şeydi,
Simsiyah bir kaniş.
Ayaklarımızla oynuyordu,
Kıyamadık atmaya,
Uyduk çocuk aklına,
Alıkoyduk,

Adını Ruhsar koyduk.
Ruhsar Hanım oldu o günden sonra.
Kasaplardan böbrek, dalak taşıdık eve,
Beslenmesi için.
Tavada pişti, az tuzlu.
Yemek masasına sandalyesi kondu hep,
Yemeği bizden önce sofraya geldi.
Aileden biri gibi muamele gördü.

Her gün yolumuzu bekler oldu,
Herkesi kapıda iki ayaküzeri durarak karşıladı.
Ne oyunlar… ne cilveler!
Daha merdivenleri tırmanıyorken,
Sesimizden, kokumuzdan tanıdı bizi,
Konuştu adeta bizimle,
Dili olmasa da.
Mimik ve davranışlarıyla anlaştı bizlerle.

İki kere anne oldu,
Tamı tamına on yavruya annelik etti,
Hepsini büyüttü.
Ev halkıyla aynı yatağı paylaştı,
Sevgilisi oldu herkesin,
Kimse evine almayacak diye misafir gitmedik bir yere,
Arabada sabahladı kimimiz onunla.

Bir kez hayvan barınağına verdik,
Dayanamadık hasretine, geri getirdik,
Bir hafta küstü bize.
Elimizi, yüzümüzü yalayarak sevgisini paylaştı.
Sadakatte sınır tanımadı.

Beklenmedik bir trafik kazasında kaybettik onu,
Şimdi mezarı Afyon Devlet Parkındadır.
O ise kalplerimizde.
Rahat uyusun Ruhsarımız…

Ömer Adar-2017