30.5.2017 07:46:09
vakit: târifsiz bir hüzünkârlıktı
sensizlikten yakınıyordum ısırgan otlarına
nâfile çağlara açılmış gözlerimle
hakikatli iki lâfın hasretliğini çekiyordum
daha neler neler düşlüyordum ki
taammüden vuruldum gün ortasında
ömrüm düyuna kaldı
sözüm ise mahkemeikübrâya
oysa ayrımındasın:
melâl okyanusunun uslanmaz oğluyum ben
aman vermez fırtınalarla boğuşa-çarpışa
yaşadım yaşadığımı..
akıverseydin yıldızlarca
önce göğsüme
ütüsüz gömleğime
siyahtan daha siyah gülüme
evrenin tözünde çınlayan akkavaklarca
fışkın verseydin
gün: üç öğün, beş vakit
sevindirik kılsaydın beni
olmayacaktı bunların
hiçbirisi
hiçbirisi
akik taşı tavrında parlayacaktım
(*): Çıkın, Aralık 2000, Sayı 9
