kalbin yüze yansımasıdır görünüş
yanıltsa da insanı
tanımak inanmak ister kendince
çoğu kez de inanır

takmıştır yüzüne maske görünmez sanır
bilemezsin melek yüzünde
barındırdığı o sinsi şeytanı
bir dost edasıyla yaklaşır yanına
ta ki kaşık takırdayıncaya kadar
anlarsın anlarsın da
vakit çok geç olmuştur

ne kadar da rahattır
kusmuştur içindekileri
sırlar dökülür bir bir
o melek yüzlü insan gitmiştir
çıkmıştır ortaya o gerçek yüzü
gelen mi onu aratır
yoksa o mu gideni bilinmez ki

kızgınlığımı içime atıp susarım
konuştukça ağırlaşan kelimelerim var içimde
zoraki gülmelerime aldanmayın
içimde ki yangınları ben bilirim

nokta konmuş cümlelerde
hapsettim göz yaşlarımı bir ömür boyu
en zayıf yanım güvenmekti her kese
bir çocuk gibi inanıyorum işte
boş yere ettiğim kavgalara gülüyorum sadece
ne canım yansın istiyorum
ne de kırmak hiç kimseyi
ruhumda ki fırtınalar dinsin diyerek
atıyorum kendimi sahile istemeyerek
içimde ki seni son defa haykırarak...




Refik
29.04.2017
İstanbul