“hadi gözün aydın” diyor, arzu abla
“hadi gözün aydın!” “o burada”
kalbim göğsüme sığmıyor o anda
“yemin et” dedim
“git kendin bak salona”
şimşek gibi yöneliyorum kapıya
anında kaldım,
nasıl giderim..
sağda solda ondan bir şeyler arıyorum..

yine başlıyor iteleyip kakalamaya
ayak diredim.. “asla!”
olmadığından emin olunca da
bin tedirginlikle salona girdim
ama içeri giremedim
açıp bakıyor
beni zorla içeri sokuyor
“yok” diyor; şükrediyorum

Arzu abla başlıyor anlatmaya
“gözlerime bayılıyormuş”
“yürüyüşüme vurulmuş”
“ilk aşkıymışım”
“her an aklındaymışım”
“-neredeymiş bunca zaman” diyorum,
“-kendisine sorsana” diyor..
bu defa beni kendi odasına tıkıyor..
bakıyorum sağa sola
yine “yok” şükür..
şimdi bu zik-zaklarda kalbim duracak
Arzu ablaya yine de teşekkür
önce “geldi” diye sevinçlere boğuluyorum
sonra inşallah gelmemiş olsun diye dualar ediyorum
“haydi herkes sevdiğinin adını çağırsın”
ağzını açmadan avazım çıktığı kadar bağırıyorum
kahkahalara boğuluyor çatlak!
dayanılır bir durum değil bu
yeter; iyi olsun da Mutlu!..