Bir mevsim bitiyor sanki içimde,
Sonbaharın hüzünlü yağmurları ile birlikte.


Sanki ruhum ;
Sararıp dökülen yapraklarıyla,
Ağaçların çıplak yalnızlığında,
Sonbaharın hüznünü,bir yorgan gibi çekiyor,
Sensiz gecelerimin yalnızlığının üstüne.


Yoksa,düş müydü yaşananlar ?
Bu aşk,bu sevda.


Yoksa,hayal miydi gözlerin ?
Hep benimleydi,hep yanımda.


Yoksa serap mıydı ?
İsmin yazılıydı,kalbimin duvarlarında !
Sonu,belki vuslat olurdu.


Ama işte,
Çırılçıplak soyundu şimdi ruhum.
Acı,hasret,özlem ve hüzün.
Senden geriye kalan,ne varsa...


Yalnızca benmişim,bu sevdayla tutuşan,
Benmişim yalnızca,duvarlara konuşan.
Bunu bir ben bildim,
Bir de,gece ayazında,soğuk duvarlar.


Anladım ki,sevda aşk,
Ruhunda biriken ıstırapların ateşinde,
Alev alev yanmakmış.


Bunu bir ben anladım,
Bir de göz pınarlarımda,
Biriken yağmur yüklü bulutlar !


Anladım ki,sevda aşk,
Hasretlere,özlemlere alışmakmış.


Anladım ki ;
sevda aşk...
Kendi Cehennemine,odun atmakmış !



Tuğal KÖSEMEN
03.Nisan.2017