Ayrılık Ne Bela Şeymiş

Paramparça oldu şu garip gönlüm;
Meğerse ayrılık ne bela şeymiş.
Kopuverdi ince dalından gülüm,
Meğerse ayrılık ne bela şeymiş.

Benim anlatacak bir hikayem var,
Bunu ancak sevip ayrılan anlar.
Yârsiz dolaşır mı damarda kanlar?
Meğerse ayrılık ne bela şeymiş.

Çekik elâ gözlüm boylu posluydu,
Birazcık anlatsam ayıp olur mu?
Her şeye çareydi, tesellim oydu,
Meğerse ayrılık ne bela şeymiş

Alıp başı gitsin diye mi kâlbe;
Girdi apansızın puslu gecede.
Nasıl unuturum nasıl ki söyle?
Meğerse ayrılık ne bela şeymiş.

Esen o rüzgarlar savurdu beni,
Güzele raslattı hep yeni yeni.
Dönüp bakar mıyım, aklım onda ki,
Meğerse ayrılık ne bela şeymiş.

Bir gün dönüp gelse, hayır mı derim?
Çoktan biliyor ki, bellidir yerim.
Gittiğinden beri neler çekerim?
Meğerse ayrılık ne bela şeymiş.

24.03.2017

Mehmet Semercio