[ italik ]

Okunurken ezanlar,karşılaştık onunla,
Gel camiye gidelim,bugün günlerden cuma,
Biliyorsun ben gitmem,gelemem ben camiye,
Dedim niye gelmezsin,meraklandım iyice.



Ne bileyim olmuyor,pantolonum hep yeni,
Gidince bozulacak,dizlerde izler belli,
Gülmeye başladım ben,mazeret mi bu diye,
Şaka mı yapıyorsun sen,bunlar sudan bahane.



Terk edilmez ki camii,pantolonlar yüzünden,
Yeşili çok severim ,demez mi ciddiyim ben,
Öyle idi gerçekten,dostum yeşil severdi,
En güzel elbiseyi,alıp süslü gezerdi.



Dostuma peki dedim,hiç camiye geldin mi?
Demez mi bana dostum,çocukken geldim bel ki.
Dedem tutardı elden,götürürdü camiye,
Hiç endişe etmezdim,dizler aşınır diye.



Gidemem artık asla,bundan sonra camiye,
Büyük laf etti diye,şaşırmıştım bu söze,
Ayrıldık tokalaşıp,bu Değerli Dostumdan!
Görüşmedik bir daha,aylar geçti aradan.



Duydum camiye gelmiş,bekliyormuş bizleri,
Hemen koştum yanına,sessizce bekler beni,
Ön saftaydı bahçede,yüksekçe bir masada,
Seslendim kulağına,hani gelmezdin asla.



Üzerinde yeşiller,yatıyordu içerde,
Yoktu bir ses ve seda,artık kendi derdinde,
Örtüsü yeşildendi,dostum tabut içinde,
Veda edip ayrıldım,kıldım namazı güzelce.

17.02.2017//KIRIKKALE
HİDAYET DOĞAN OSMANOĞLU