[ italik ]“bazı fotoğraflar yakılmak içindir”[ /italik ]

Suskunluğun susturdu bütün sesleri
Ellerinin fısıltısı bile kalmadı avuçlarımda
Ellerin ki… Bulutsu bir yumuşaklık, ilk karın beyazlığıydılar
Kaç şiir teyelledim ellerine, kaç türkü yaktım
Ellerin bir ceylanın su içişi
Ellerin kınalı keklik kıvraklığıydılar

Artık ellerin yok
Ellerinin gölgesi bile yok
Birlikte gülümsemiyor ellerimiz fotoğraflarda
Ellerin olmayınca, nasılda flu resimler
Mutsuzluk, doğum izi gibi sırıtıyor her karede
Her fotoğrafta çatılmış tüfek yüzüm
Sensizlik hüküm sürüyor albümlerde

Hüzün, en kıdemli arkadaşım
Deklanşöre basan el fark etmese de, gülümser gibi değil, küfreder gibi poz veriyorum objektife
Vurgun yemiş süngerciler gibi donup kalıyorum
Sanki… Sanki, yıkılıyor üstüme gök kubbe

Hep kadrajdan kaçma isteği, bakışlarım kaçak göçek
Sen yoksun ya resimlerde; öyle boynu büküğüm, öyle Arabesk

Yoksun albümlerde…
Yokluğunun ateşini söndüremedi hiçbir okyanus
Topraktım kile döndüm
Sana yandığım gibi yanmadım hiç
Kim yakmak istese, küle döndüm

Öyle meydandaydım
Her namluya hedef
Öyle ulu orta
Öyle açık saçık
Gövdesinden kırılmış ağaçlar gibi yer ile yeksan
Öyle dal budak
Öyle yıkık

Yoksun albümlerde…
Attığım her çığlık
Şiirdir artık

[ italik ]