[ italik ]“bazı fotoğraflar yakılmak içindir”[ /italik ]

Suskunluğun susturdu bütün sesleri
Ellerinin fısıltısı bile kalmadı avuçlarımda

Ellerin ki…
Bulutsu bir yumuşaklık, ilk karın beyazlığıydılar
Kaç şiir teyelledim ellerine
Kaç türkü yaktım
Ellerin bir ceylanın su içişi
Ellerin kınalı keklik kıvraklığıydılar

Artık ellerin yok
Ellerinin gölgesi bile yok

Birlikte gülümsemiyor ellerimiz fotoğraflarda
Ellerin olmayınca, nasılda flu resimler
Nasılda Soluk…
Mutsuzluk, doğum izi gibi sırıtıyor her resimde
Her fotoğrafta çatılmış tüfek yüzüm
Yoksulluk hüküm sürüyor albümlerde

Hüzün, en kıdemli arkadaşım
Deklanşöre basan el fark etmese de…
Gülümser gibi değil, küfreder gibi poz veriyorum objektife
Vurgun yemiş süngerciler gibi donup kalıyorum
Sanki…
Sanki, yıkılıyor üstüme gök kubbe

Hep kadraj dan kaçma isteği
Bakışlarım kaçak Göçek
Sen yoksun ya resimlerde…
Öyle boynu bükük, öyle Arabesk

Yoksun albümlerde…
Yokluğunun ateşini söndüremedi hiçbir okyanus
Topraktım kile döndüm
Sana yandığım gibi yanmadım hiç
Kim yakmak istese…
Küle döndüm

Öyle meydandaydım
Her namluya hedef
Öyle ulu orta
Öyle açık saçık
Gövdesinden kırılmış ağaçlar gibi yer ile yeksan
Öyle dal budak
Öyle yıkık

Yoksun albümlerde…
Attığım her çığlık
Şiirdir artık

[ italik ]