[ italik ]Bir ameliyathane
İki doktor, üç hemşire görüyorum
Ne oluyor doktor, diyorum…
Hemşireler koşuşturuyor her bir tarafa
Kimse duymuyor beni
Yaklaşıyorum ortadaki ameliyat masasına
O da nesi?
Masada yatan ben miyim?
Kendimi görüyorum
Orada ben yatıyorum
Doktor dışarı çıkıyor
Ben de gidiyorum arkasından
Kapı kapanıyor yüzüme
Bir kadın var yüzünü tam seçemiyorum
Yüzünü elleri ile kapatmış ağlıyor
Sanırım annem olmalı
Kapının dışında duruyor
Doktor bir şeyler anlatıyor
El, kol hareketleri görüyorum
Ona ördüğüm siyah atkısıyla duruyor
Bu kez eliyle ağzını kapatıyor
Boş boş tavana bakıyor
Ağlama anne, dökme gözyaşlarını
Tekrar giriyor doktor içeriye
Koşuyorum dışarı doğru,
Belki çıkabilirim düşüncesiyle
Yine kapanıyor kapı yüzüme
Üşüyorum Allah’ım bu ne soğuk böyle
Yavaş yavaş niceden sonra açılıyor kapılar
Uzunca ışıklı bir yoldan geçiyorum,
Soğuk, yan yana odalar
Beyazlar giymiş insanlar,
Peki, kimlerdi bu insanlar?
Sesler duymaya başlıyorum
Her odada bir kapı kapanıyor
ve karanlık oluyor
Daha sonra çok fazla gelen sesler
Ardımda kalıyor
Gözlerimi açıyor etrafa bakıyorum
Bir hastanedeyim
Neler olduğunu anımsamıyorum
Gördüğüm onca şey hayal miydi?
Yoksa her zaman bilinç altında yaşamayı umduğumuz
bir olay mıydı sadece?
Öyle bir duygu ki;
Anlatılmaz, yaşanması gerek
denilen bir cinsten sanki bu olay
Uçuyor değilsin, sadece kendin oradasın
Diğerleri seni değil,
Sen diğerlerini görüyorsun
Kendini görebilmek bir masada kurbanlık koyun gibi
Bekliyorsun derinin yüzülmesini besbelli
Siyah beyaz bir film gibi,
Anlatırlar ya hani…
Hayatının gözlerinin önünden film şeridi gibi geçtiğini
Öyle bir şey değil, şaşırma sakın!
Bu öyle bir şey ki…
Ne yeri, ne zamanı, ne hayatı görebiliyorsun
Bu öyle bir şey ki…
Gariptir ama sanki hep orada kalmak istiyorsun
Haber verdiler yukarlardan bir yerlerden
Maalesef dolmuşta yer yokmuş
Benim seferim belli ki
Zaman içinde
İleride başka bir tarihe konulmuş…

[ /italik ]