Sevinci hırpalanmış öksüz çocuklar gibi
kançanağı gözlerimle
tuz basıp acılarıma
dünyanın acılarını öpüyorum
unuttum gülmeyi acı çekmeyi öğrendiğimde
Bir gün karlar erirse
yolar geçit verirse belki gülümserim bir bahara

dünyanın acılarını öpüyorum
içimde üşüyen bir güvercin
ve ısırdığım dudaklarımla

uzak acılara semah dönüyor turnalar
görmüyor içimde üşüyen güvercini

düşlerimi rehin bırakıp fırtınalara
yerden yere vuruyorum hayellerimi
kalbimi bir çiçeğin nazlı yaprağında bıraktım
bir ah kaldı bende
kime yandıysam ateş üfledi ruhuma, yandım

yıldızlar söndü, rüzgar dindi, sesler kesildi.
bir yağlı urgan gibi kaldı boynumda acı
zaman sağır, gece kör, ben umarsız
kaç kez ölüm düştü payıma ölemedim
uçurumun ucunda da olsan
‘’yaşamak zorundasın’’ dedi ustam
başucumda azrail

ne söylesem aykırı sayıldım
hayatla konuşmalarım bitti
şimdi susuyorum en çöl yanımla..
yarınlar konuşsun..




Nuri CAN