I
Beni bu hayat yendi s e v g i l i!
Zafer tacını sen takma başına, yada kendini suçlama!


Kerpiç bir evde attım ilk çığlığı!
El bebek, gül bebek acı emzirdiler!
Yıkılmaz dediğim her şeyi, bir fiskeyle yıkıldı!
Ne baharlar yaşadım, çiçeksiz yapraksız!
Hayatı öğretti, iyi kalpli öğretmenim
Okula gittim; Önlüksüz, Yakasız, Kitapsız!


Çocuktum, derler ya bıyıklarım terlememişti
Dünyayı sırtıma yükleyip, beni terlettiler!
Ne gecelerim oldu, ışıksız sabahsız…
Çocuk olmadan büyüdüm
Büyümeden yaşlandım!
Ne günlerim geçti; Sigarasız, Parasız, Babasız!


II
Beni bu hayat yendi s e v g i l i!
Zafer tacını sen takma başına, yada kendini suçlama!


Hep sevda kokulu şiirler yazdım!
Başımda kavak yelleri esse de…
Delikanlı göğsümde asil sevdalar barınırdı!
Sevdalar ki, kurşun yarası!
Sevdalar ki, yüz karası!
Ah… O sevdalar! Allah’ın belası!


Işığa koşarken, dipsiz bir karanlığa düştüm!
Ölmedim, ölmedim ama… Ölümlerden ölüm beğendim.
Yaşamak çirkinleştikçe…
Mutsuzluk yüzüme gamze gibi yerleşti.
Ölüm var ya, o çirkin ölüm!
Kız oğlan kız güzelleşti!

III
Beni bu hayat yendi; s e v g i l i!
Zafer tacını sen takma başına, yada kendini suçlama!


Denize aşık, bir deniz feneriydim!
İnadına beni denizin en hırçın yerine kurdular
Dalgalar günlerce vurdu gövdeme!
İntihar gecelerde üşüdüm, buz gibi soğudum
Işığımla aydınlatırdım karanlığı
Şimdi kendi karanlığımda kayboldum!


Kendi rızamla imzaladım ayrılık fermanlarını!
Postacı, iyi bir haberle hiç kapımı çalmadı.
Yenildim işte, ben bu hayata yenildim!
Bu yüzden camların buğusuna, hep hayat yazdım!
En güvendiğim anda, beni bu hayat aldattı!
Sen değil sevgili, sen değil… Beni bu hayat ağlattı!