iki gözüm
öyle olmuyor işte

öyle incitiyor ki

sığ sandığın sularda boğuluyorum




aynada gördüğün bir çift gözden mahrumiyet değil
bu kadar uzağın ya da akmayan zamanın hiç değil
düğümlenmiş hayatlar ve nefesler silsilesi
ısrarla daha fazla teklerken kalbim
anlamsızlığın içinde yok oluyorum
yoksun

çarpa çarpa var olan cesetler
her yerdeler




iki gözüm
burası hakkari
çınlıyor yalnızlığı, yankısızlığı
hâlâ dağlar yolumda
her yerden ve her şeyden geçtim
geçilemedim
daha nereye gidebilirim?

gözlerimde ölü serçeler
yorgunum kendime vurmaktan




halim yok anlatmaya
piyano tuşlarından dökülen
yakılırken yakan ağıtlar
gibi hayat. bu hayat.
desem, sussam, iç çeksem.
anlar mısın?




toprak doysun, toprak hıçkırsın
bağrından kopup gelsin eceline suskun
eceline tanık, eceline sadıklar.
sen, böyle, hiç gelme.
burası; yaprakları sökülen isyan. merkez.




umudun efsane olduğu dünyada
çok da yaşayamamak sorun olmamalı
ve gidip gidip kaybolamayanlar
aklını yitirince muaf sayılmalı.




nihayetinde iki gözüm
beni gözlerinin buğusundan
dumanlarına bağışla bu şehrin
isine, sisine
en yangın yerine.