Sevim abla nezih bir insandı
Mutluluğu arıyordu gözleri...
Bir ömür boyu bekleyip durdu .
Nedense ufuklara bakıyordu hep...
Boyu-posu ,kaşı, gözü güzeldi
Sol yanağında bir beni vardı
Ben, onu Belgin Doruk'a benzetirdim
Terziydi, kendi biçer, kendi dikerdi
O zamanlar renkli renkli giyerdi
Bir çiçek bahçesiydi
Sevim ablamız .
Aradan yıllar geçti
Aklar karaları kovaladı
Saçları başı tel tel ağardı
Mevsim hazandı
Ayva sarısydı yüz
Ömrünün taşları yosun tutuyordu
Topuzu günlerce bozulmuyordu.
Vah Sevim ablam vah!
O güzelim gençliğinden kalmadı bir iz.


Aslında çok mütevaziydi
Çokta görücüsü geliyordu
Her nedense
Herkesten bir eksiklik görüyordu
Armudun sapı,üzümün çöpü diyerek
Yüreğinin heyecanını söndürdü.

Biz böyle tanıyorduk kendisini
Yanılmışız oysa .
İlk kalp çarpıntısını bekliyormuş.
Bir gün bir resim gördüm ellerinde
Bir yosun gözlüsünün ,
Sevdasını saklıyormuş kalbinde.

Gözleri ufuklardan hiç vazgeçmedi ;
İmkansızı bekleyip durdu.
Kalbi bir daha çarpmadı kimselere
Öylesine derindi ki ! Mutsuzluğu...
Kimseye elini vermedi,çok memnundu yerinden
Böylesine derin bir mutsuzluğun kederinden,
Bir akşam üstü,kızıl güneşle birlikte,
Kayboldu gitti...
Terzi,Sevim abla.


Handan Uçak Tunca
Yürekten Mısralara
21.03.2016