Özgür bir ruhum var; kendi yaşam alanımda kök salmış bir dengeyi yaşıyorum.
Benim için konfor alanı bir kaçış değil, bilinçli bir seçim; huzuru, düzeni ve içsel istikrarı besleyen bir merkez.

Şu an sevmek istemiyorum, kimseyle görüşmek ya da bir ilişki kurmak için içimde bir istek yok.
Bu dönem, başkasına değil kendime yöneldiğim, enerjimi kendi gelişimime ayırdığım bir iç yolculuk.

Düzenimi bozmak da istemiyorum, çünkü kurduğum düzen, benim emeklerimle, yaralarımın iyileşmesiyle, sabrımın büyüttüğü bir alan.
Bu alanı korumak, kendime duyduğum saygının en açık ifadesi.

Biliyorum ki herkesin hayatında yeniden yapılanma dönemleri vardır.
Benimki şimdi; sessizlikle güçlendiğim, yalnızlıkla derinleştiğim, kendime sadakatle büyüdüğüm bir zaman.

Ben böyle çok mutluyum.
Kendime yetebiliyorum.