Issız bir sokakta belirdi özü
Geçmişin iziydi kırışmış yüzü
Ürkek bakışında saklıydı gizi
Sigara yakmıştı zavallı insan


Haddini aşmıştı yüzündeki kir
Kim bilir görülmüş ne kadar hakir
Sanki Yaradan’a ediyor zikir
Hülyaya akmıştı zavallı insan


Lekeli pantolon yırtık her yanı
Caddeler, sokaklar olmuş mekanı
Sefil yaşantısı tüketmiş canı
Hayattan bıkmıştı zavallı insan


Ayağında eski bağcıksız botu
Elinde tütüyor teselli otu
Acınası hali hem de çok kötü
Felekten çekmişti zavallı insan


Sararmış suratı kendinden geçmiş
Kaderi acıdan ona pay biçmiş
Yorgun gözlerinden gözyaşı içmiş
Dişini sıkmıştı zavallı insan


Bembeyaz sakalı saça karışık
Yalnızlığı olgun güce erişik
Zorluklarla fena halde yarışık
Çok yaprak dökmüştü zavallı insan


Belli ki kalmamış kimi kimsesi
Çekilmiş dünyadan eli ensesi
Sayıklıyor halde titrekti sesi
Kendini yıkmıştı zavallı insan


Gözleri yarıdan açık vaziyet
Aciz benliğinde bin bir eziyet
Garibi hor görmek değil meziyet
Toplumdan çıkmıştı zavallı insan


Paltosu taşımaz sıska bedeni
Yoktu çevresinde yardım edeni
Belki de zalimden daha medeni
Dünyaya bakmıştı zavallı insan


Murat der öyle ki yardıma muhtaç
Karnı sırtındaydı midesi çok aç
Bir parça huzurdu derdine ilaç
Ezelden çökmüştü zavallı insan

Murat Gökçe Karsî
24.02.2016

Usta Kalemden;

Toplum dert olursa olmaz ilacı
Demektir ki şaşmış hayat amacı
İnsanın, insana yaptığı acı
Boynunu bükmüştü zavalı insan..........Sevenol