Alıştım yalnızlığa
Eskisi kadar koymuyor artık
Kimse yok halimden anlayacak
Koca dünyada onca kişi içinde...

Hani kaçıp gitmek isterler ya,
Başka güneşin battığı yerlere...
Kaçtığın hayat, bir gün yakalayacak,
Boş yere kaçmak niye?

Artık sessizliklerimin gölgesindeyim
Yalnızlık ağacının sessiz gölgelerinde
Saklanmış anlamlarımın hepsini yitirdim
Umutsuzca bekliyorum zat-ı muhteremi...

Ortada ne bir ses, ne bir seda,
Kocaman haykırışlar var sükutumda
Herkes de gidiyor be azizim,
Kalmıyor kimse yanında!

Başkaları yalnız kalırmış yoksa
Başkasına kıyamıyorlar da
i göz yummadan
Yalnızlığın dehlizine zincirliyorlar!

Yalnızlık ne zor işmiş be azizim,
Martılara anlatıyorsun, uçup gidiyor,
Duvarlara anlatıyorsun, gün geçtikçe silikleşiyor,
Sen de sessizliğe anlat, sır gibi tutar boğuk nefeslerini...

Sır olup sessizce gidiyormuş yalnızlık
Ya da kimsesizlik mi desem?
Neyse ne, ikisi de bedbah nasıl olsa...
Kimsesiz, çaresiz, yalnız!

Sen ne dersen de bu sükut halime
Ne lakap uydurursan uydur
Bunun adı olmasa da canı var üstad
Yakıyor canını, bir bakmışsın kemiklerin sızlıyor...

12.02.16
Hanım Zeliha