Vedaları hiç sevmezdim ben ama
senle vedalaşamadan sana veda etmek de gelmedi içimden
bunları okurken şair olduğumu düşüneceksin yine ama
ben yazmayı bilmezken şairin oldum senin
bunun nedeni de yalnız seni düşünüp
kağıtlara seni anlatan karalamar çizdim
ve öğrendim ki şiirmiş o karamalar
ve kimse şiir yazmayı bilmezmiş
yalnızca anlatmak istediği şeyi karalarmış içini döke döke
ve ne kadar yazsam da biliyorum
biz ayrıyız
vedalaşmak ne kadar can yakarmış meğerse
bunu kokun burnumda
başım otobüs camına çarparak
senden uzaklaşırken anladım
yüreğimdeki yara daha da derinleşiyor
aramıza giren her mesafede
nitekim bu dönüşü olmayan bir uzaklaşma
ki bu yüzden düşünüyorum
bu yara daha ne kadar derinleşecek
ne zaman kabuk bağlayacak
ve ne zaman kapanacak diye
ve belki ömür boyu sürer bu derinlik
belki de ben yaşadıkça derinleşecek
ta ki beni yok edene kadar
içeriden sessiz ve usulca
ve yalnızlık denen şeyin
ne kadar iç karartıcı ve soyutlaştırıcı bir şey olduğunu öğrendim
karanlık sokakların ücra köşelerinde
soğuk banklarda yalnız otururken
ve ben bir çok şeyi de senden öğrendim sinsice
en güzel mısralarımın
ruhumun en derin duygularından patlak verdiği anlarda geldiğini öğrendim
ben şiirlerimin mısralarına virgül koyup
sonunu da noktayla biteceğini sanarken
her şiirin hiç bitmediğini anlatan üç noktayla bittiğini
ve şiir yazmanın kolay olmasına karşın
bir şiirin silinmesinin de ne kadar zor olduğunu öğrendim
ben her şiirimi uydurma duygularla yazdığımı sanarken
o duyguları uyduranın da
duygularım olduğunu öğrendim
ben duygulanmayı da senden öğrendim
o ayrıldığımız vakit gözlerim dolu dolu sana bakarken
ben hapsolmayı senden öğrendim
gözlerine dalarak bakıp
gözbebeklerinde kendimi görürcesine kaybolunca
ve boş konuşmayı da senle öğrendim
bunca şeyi sana anlatırken
ve her ne olursa olsun
seni hala sevdiğimi ve seveceğimi biliyorum
kendine iyi bak
çünkü ben beceremedim...Moses