Hep kendinden yükseğe bakıyor insan,
Gözleri mi kayar, isteyen kendi mi,
Ne pahasına olursa olsun diyor insan,
Yıkmaya çalışıyor akarsuyun bendini.

Yaşamın tümü değil mi bir lokma aş,
Yağmasın da damlasın yavaş yavaş,
Yüzüğünde ki elmas, bilene uğraş,
Söz sahibinin, çeken bilir derdini.

Ah ile vah ile ömür geçecek,
Beden hak ettiği kadar içecek,
Varolduğu yere doğru göçecek,
Bulamazsın dünyanın baki ferdini.

Taşıyamadığın yük değildir senin,
Kolun kopsa da duruyor yenin,
Birikimin değil iyiliklerin senin,
Servet sahibisin gönül zengini.

Boşuna harcamışız zavallı aklı,
Kimi dinlediysem çıkıyor haklı,
Gerçek hazineler gönülde saklı,
En son bayramlığın cepsiz kefeni.

Az kazanıp harcadığın paranın pulu,
Çay içtiğin bardak, kaşık, kapının kolu,
Sabah akşam geçtiğin evinin yolu,
Onlarda anlasın öksüzlüğün tadını.

Martılar, kumrular, kuşlar ağlasın,
Basıp da geçtiğin taşlar ağlasın,
Varsın kefeni melekler bağlasın,
Sevgi kitabına yazdır adını.