Ey Hayat!

Bir gece yarısı Ay ın ondördü gibi vurdu yüzüme
Soğuk rüzgarının sıcak nefesiyle yaktı yüreğimi
Kırgınlığı kırk yerinden kırılmış sesinin titrediği yerde
Kaderin boynunu değil, belini büktüğü anda uzattı elini
Densiz dilimin nedensiz salladığı hançere vuruldu.
Acının kırağı çalmadığı namert dünyanın mert olacağımı tuttu da
Ona el, bana yol verdin?

O, dağından kar eksilmez memleketlerin kanatsız kuşuyken
Ben, bağrından dert azalmaz gecelerin yalnız berduşuydum
Aynı karanlıkta mı kaybettik yönümüzü?
Benimle aynı yalnızlıkta ne işi vardı?
İki doğru en fazla tek noktada kesişirken
Defalarca birleştirmekte neyin nesi?
...
Ayaklarımı yerden kesip,
Rüzgarın önüne yaprak misali düşüren sen değil misin?
Sen değil misin bizi dar ağacında sallaya sallaya ipten alan?
Canımı cananın hatrına sana emanet eden rabbin demedi mi ;
Garip yüreklerin dili benim.
Onu susturan benim, konuşturacakta...
Bakışlarımdan anlamıyor musun yorulduğumu?
Rikkatin dermanı kalmadı artık
Salıver göğün maviliğine
Salıver,
Gözümün feri, ciğerimin bağı soldu,
Can hanemde daha ne kaldı kırılacak ?
Hak tecelli olsun, ancak teselli bulacak.

Ey hayat!
Umut et,
Umudu tükenenin salı musallada bekler demedin mi?
Şükürsüz duanın içinde kahretme adımı
Feryadımı duymayan kulak naçar
Ne kadar uzaktaysam o kadar mum yak yollarına
Sağır etti bu sessizliğin sesi
Burnumun direğini kırdı bu hasret.

Ona deki;
-Yokluğun varlıktan daha derinmiş,
Düşmüş dipsiz kuyulara
Kuş uçmaz kervan geçmez kapısını ölüm yoklamış.
Üstelik gidemezsin de vaden dolmadan
Hani yaşamak imkansızdı ya sevgisiz?
Benden kaçış yok emri hak vuku bulmadan .

Ona deki;
Güneş dağın yamacına
Gönül ayrılığın kızgın sacına düşmeden
Gözleri güvercine,
Elleri pamuğa,
Dili lâle dönüşmeden git.
Yoksa ayrılıkla bitecek bu masal...

O’na deki;
Sevgi hak. Hak sevdadır.
Yüzünü ışığa çevirip doğdunya anandan..
Hayatın başlangıcı değil mi doğum?
Ölümün olduğu yerde ben yoğum.
Yaşamak yare yürümekse
AŞKsız yürünür mü?
Kalır mı yüreğinin takadı ?
Yar gözlerini vuslatına dayadı.
Git!
Git yaşatmaksa muradın
Canı yük oldu özüne düştü düşecek ...

Seher EMRULLAHOĞLU