SÖZÜN ÖZÜNÜ ARA
Kehkeşan’ın halkası, içinde bir taneyiz,
Aşkından meczup gezen, yıkılmış viraneyiz.

Lisanınca Hu derken, zerre-i Kâinatı,
Uzak olsun bizlerden, firavunun inadı.

Şu esbabın içinde, en şerefli insandır,
Eğer insan olmaksa, gönlünü ona yandır.

Ağzından bir kelime, çıkmadan çekirdekse,
Çıkınca ağaç olsun, kulak ver ki o sese.

Her sayfada başkadır, esma-ül Hüsna’sı da,
Çağır ki adı ile, kulum desin bak Huda.

Muhabbeti manevi, anlatır kısımları,
Araç eylemiş sana, yol için cisimleri.

Nefsin ile muhabbet, eyler isen sevk eyle,
Rahmanı ilahiyi, göster ona şevk eyle.

Dünyaya muhabbetin, dalalete düşürür,
Uyar isen nefsine, seni yoldan şaşırır.

Sözün özünü ara, Hakka kulluk etmektir,
Yolunda doğru dürüst, yürüyerek gitmektir.

Meczup oldu halife, şaşkın şaşkın geziyor,
Hak nasip eyleyince, güzel şeyler yazıyor.
Halife BOZBAYIR