çokça ıslanınca yağmurlardan,
korkarım o an
yıkamaya
ellerimi.
sezim güvelenir içerimde
yine de açığa çıkarmam,
örterim, belermiş izlerimi.

şimdi,
insan minyatürü etrafım
bin parçadan bir bütün kaldım
öylece
kalakaldım,
ben.

izdihamına uğradım;
minik ellerin
soru kumbarası kafaların
üç boyutlu anların
ve
bilmem
hangi duyuların.
eteğimde
ellerimde
gözümde
hülasa bütünümde,
kopyası kaldı
çocukların.
bilmem,
ben nelere dolandım..

açık açık zorlanıyorum.
el etek çekmiş gibi gün yüzü
oysa anlıyorum erimesinden karların;
mevsim durdu, bahara.
en tuhafı da,
geçsin
demiştim,
geçmiş.

ürktüm,
zamandan.

hızlı çekim bir kayıt, aylar
yokuşlar iniyorum
inişler alıyorum,
kendi içimde kendi içime.
fakat,
açıkçası zorlanıyorum.

hala göğsünden yaralı, ceylan.
bir zarf olup titriyorum elinde, davamın.
niye geldim, nerdeyim
bilmiyorum.
sadece bulanıyorum, tutamıyorum.

bazen, apaçık gasp ediliyor alınmış ruhumun uykusu
ve bazen gerçekten boşa uyuyorum.
çünkü
daha çok yoruluyorum.
hazmedilmemiş bir şeyler var bu havada,
tek rengine saklanmışçasına
ömrümü ayıklatıyor bana;
günümden, gecemden, düşümden.
"harcayacaksın" dı,
biliyorum.
çoktan doldu, altı üstü
sadece
satır arasına düşen haritametod sözlükler açıklayamıyor,
ahvalimi.
dinik bırakmaya erteliyorum, serzenişimi.

bir rüyadır,
uyanıyorum;
ben nerdeyim?
nerde kapı aralığında şapkasını aldığım ihtiyarlığım,
kayıp mı ettiniz sarı kulaklarında parmak izli ayıcığımı,
yok etmeyin gençliğimi;
elimde bir o kaldı..

açıkça, zorlanıyorum..