ELİF BE

Gençlik bitti de duruldum,
Koştum koştum da yoruldum.
Nefsini din edinenle,
Aynı sofraya kuruldum.

Ağa bildim, paşa bildim,
Ondan sonra lafa geldim.
Düzgün giymiş; adam sandım,
Bu cahili kalpten sildim.

Elifbe’yi söyler durur;
Ayetlere ilgisi yok.
Yatar kalkar rüya görür;
Bundan başka bilgisi yok.

Allah’ım, bize yardım et!
Mahşerde yerimiz har.
Hey! Aklını kullan millet!
Bu dünyada işimiz zor.

Toplar da toplar, malları,
Yığdıkca da hazzı bitmez.
Bilir de doğru yolları,
Bir türlü ayağı gitmez.

Ballı börek, yağlı çörek;
Sofrasından hiç kaldırmaz.
Yalan yanlış üfleyerek,
Hocalıktan kıl aldırmaz.

Sözüm ona, buna değil,
O kendini bilenedir.
Boş işe neden ki meğil,
Bana ayetleri getir!

Duydum, "Ayet Yetmez" dersin,
Kuran’ı mı yalanlarsın?
Allah açık anlatmışken,
Hep akıl bulandırırsın.

"Allah’ın İpi" dururken,
Bu kadar fırkalar niye?
Elâlem aya giderken,
Bizim hâller cahilce.

14.02.2016

MCİO