Seni hiç dinlemedim ben
Çünkü seni küçük birisi olarak görüyordum
Aklım büyük aklım dışarı aklım firar
Senin en çılgın hareketlerine gülüyordum
Çok bildim zannederken
Seni ağır ağır kaybediyordum.
Artık anladım ki mezardan kimse dirilmeyecek
Beni senin kıskandığın gibi kimse de kıskanmayacak
Batık gemilerin güvertesinde martı sesi olmayacak
Tuzla yıkandığını çürüdüğünü kim bilebilirdi ki
Benim seni ne kadar çok sevdiğimi
Duymayacaklar hissetmeyecekler

Çok zaman senin kıskandığın caddelerde
Volta atan birileri olacak
Benim zindamlarım benim dört köşe duvarlarımda
Sadece senin hayalin süsleyeçek
Birde kendimin kurşun yaraları kanayacak
Vazosunda ölen güllere kim ağlayacak
Benim ağladığımı kimse bilmeyecek

Avutacağım kendimi çok zaman
Ben hancıyım diye
Çok yolcu gelip geçecek bu handan
Ama tek bildiğim hiç birinin izi kalmayacak
Yorgun bir adamın kadınına aşık olduğu gibi
Senin bıraktığın izlerde yorulacağım
Ve sevdiğimi kimse duymayacak.

Yıllar sonra birbirimizin yüzünü göreceğiz
Artık yosun tuttuğunu hatırlatacak anılar
Parmaklarımı dudaklarıma götürüp
Yanaklarıma sadece bir tek yağmur tanesi koyuvereceğim
İhtiyar gözyaşlarını tutamadı deseler de, önemli değil
Başımı toprağa eğip
Topraktan başka yârim olmadığını bildiğim halde
Bir seni sevdiğimi
Sana tutunduğumu
Seninle yıllara meydan okuduğumu
Bu yağmur asla dinmeyeçek.