YALNIZLIK
Sanma yaşarken bir tek sen yalnızsın
İnsanlar yalnızdır, yalnızlığında
Tohumken büyürken ana rahminde
Tek başınadır kendisi kendinde
Karanlık korkusunda yalnızlığın
Doğarken işitilir ilk çığlığın
Hayatın belirir ilk nefesinde
Çığlık çığlığa duyulan sesinde
Başlar yalnızlığın yalnızlığında

Masum uyurken süslü yatağında
Uyanır ağlarsın yalnızlığında
Huzur bulursun ana kucağında
Emzirip seni hep bıraktığında
Yine yalnızsındır yalnızlığında

Sanma yaşarken bir tek sen yalnızsın
Ulu çınarda yaşarken hazanında
Döker yapraklarını dalında
Titrer soğuk zemheri ayazında
Yeşermeyi bekler ilkbaharında
Oda hep yalnızdır yalnızlığında

Bulursun yalnız kadın ya da erkek
Birlikte olursun onu severek
Gün geçer dönüşünü bekleyerek
Geceleri tutkulu sevişerek
Sarılıp yatar senin kucağında
Uyur sevdiceğin yorgunluğunda
Sonra döner durursun yatağında
Yalnızsındır yine yalnızlığında

Hayat alıştırır acılarına
Sevenlerinden ayrılıklarına
Üzüntülü sevinç gözyaşlarına
Çare bulunmaz yalnızlıklarına
Sürer yalnızlığın yalnızlığında



Yaşarken hayat durur bir anında
Durursun soğuk musalla taşında
Kılınırken cenaze namazında
Sevdiğin gözyaşı döker başında
Yine yalnızsındır yalnızlığında

Gidersin tek başına tabutunda
Taşınırken kendi ağaç salında
Götürülürken dört kişi omzunda
İnsanlar ağlar sağında solunda
Yine yalnızsındır yalnızlığında

Bürünürsün kefenin beyazına
İndirirlerken seni mezarına
Kavuşursun kapkara toprağına
Göçer gidersin son sonsuzluğuna
Biter yalnızlığın yalnızlığında
16.03.2011 Cemal Aydoğan